Uczestniczyłem w wypadku samochodowym, podczas którego doznałem licznych obrażeń ciała. Po wypadku spędziłem kilkanaście dni w szpitalu, leczenie trwało kilka miesięcy, wciąż muszę być rehabilitowany. Ubezpieczyciel sprawcy wypadku wypłacił mi odszkodowanie lecz nie zgadzam się z jego wysokością. Złożyłem odwołanie od decyzji, ale ubezpieczyciel nie zmienił zdania. Czy można z tym coś jeszcze zrobić? Czy są kryteria ustalania wysokości odszkodowania?
Przeciwko ubezpieczycielowi można skierować do sądu pozew o zapłatę. W pozwie należy uzasadnić dlaczego nie zgadza się Pan z wysokością przyznanego odszkodowania oraz szczegółowo opisać jakich doznał Pan obrażeń, na czym polegało leczenie i jak długo trwało. Do pozwu należy dołączyć dokumentację medyczną oraz opisać wpływ wypadku na życie.
Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Zgodnie z kodeksem cywilnym suma przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia” – nie może być więc dowolna, lecz musi ściśle uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, ustalane jest każdorazowo przy uwzględnieniu okoliczności danej sprawy. Przyjmuje się, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zadośćuczynienie ma kompensować krzywdę, a nie stanowić źródła wzbogacenia).
Ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury. Ubezpieczyciele przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia posiłkują się zawartymi w ogólnych warunkach ubezpieczenia tabelami oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu. Tabele szczegółowo regulują procentową wysokość uszczerbku na zdrowiu przy określonych obrażeniach ciała.
Pamiętać należy, że oprócz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sprawca wypadku (ubezpieczyciel) zobowiązany jest do zwrotu wszelkich kosztów poniesionych w związku z wypadkiem, np. koszt zakupu leków, kołnierza ortopedycznego, badań i rehabilitacji, koszty dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, koszty związane z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, koszty odpowiedniego odżywiania się, wydatki związane z opieką i pielęgnacją po wyjściu ze szpitala itp.